Monique Tijmes

Wat een genot om tot half negen buiten te kunnen zitten in november. Het was echt heerlijk! Na wederom een lekkere maaltijd van tonijn en hamkroketjes vooraf en voor mij een Presa Iberica (echt een keer proberen als je in Spanje bent) en voor Albert een biefstukje en vanille-ijs toe, duiken we nog een keer het enorme bed in. Uitgerust en opgefrist aan het ontbijt en op weg.

En zo gingen we dus inderdaad een blokje om, langs de bootjes, af en toe even op een bankje kijkend naar de visjes. En om de rug even rust te geven, want erg lekker ging het niet. Verdorie, twee jaar geleden dat ik er echt doorheen ging. Ik zag vanmorgen in mijn herinneringen op Facebook dat ik met Hendrika naar een kerstshow ging en ik weet nog dat ik toen net weer opgeknapt was. Ik hoop dat het deze keer niet doorzet.

Ik moet al weer anderhalve dag terug in mijn gedachten … Gisterenavond was de pijp een beetje leeg. Het laatste diner dus bij La Fuente de la Higuera. We hadden gevraagd om dezelfde fijne tafel die we bij het ontbijt hadden en kregen die ook. In de serre was het wat krapjes en binnen zaten we lekker ruim. We zaten naast de andere Nederlanders, dus er viel tussen de gangen in ook nog wel wat te kletsen. Zij waren erg geïnteresseerd in allerlei Spaanse zaken en mijn enthousiasme om erover te vertellen is nog steeds onverminderd groot. Ik hou zó van dit land.

Madre Mía, wat een heerlijk plekje is dit! Ergens in een review las ik ‘vier sterren elegantie, op en top gewoon’. En zo is het. Het ontbreekt je hier aan niets, de plek is prachtig, mooi gelegen en er heerst totale rust. Je kan je natje en je droogje pakken of bestellen, zowel op het terras bij het restaurant als op je eigen privé-plekje, maar er is totaal geen opsmuk of ‘kouwe kak’. Iedereen loopt er ook heerlijk in vrijetijdskleding bij en geniet zichtbaar. Hier en daar worden praatjes gemaakt, het is gewoon heel gezellig. We zijn met nog een stel Nederlanders, er zijn Fransen, Denen en Amerikanen en wie weet wat er vandaag nog bij is gekomen.

Laten we zeggen dat het niet helemaal ging zoals gewenst. Een soort sprookje met ´er was eens … toen ging het niet helemaal naar wens en het eindigt hopelijk in ´eind goed, al goed´.

De trouwe lezers van onze reisverslagen, sommigen echt al meer dan 15 jaar inmiddels, weten dat er bij ons altijd wel wat fout gaat. Herrie in de auto, achteraf er samen hard om lachen, beloven dat we het nooit weer doen en ja hoor, het is wéér gelukt!